Is bezieling belangrijker dan het zetten van vinkjes?

Deze week was het flink stoeien voor me. Ik werd in een pittig systeem geduwd met allerlei voorwaarden, aan te leveren documenten en deadlines. Voorwaarden die ik niet overal kon volgen, geregeld onbegrijpelijk waren en die vooral de vraag in me opriepen: waarom? En daar heb ik -net als jij waarschijnlijk- een natuurlijke hekel aan.

Herken jij dat ook? Dat je als leidinggevende in jouw organisatie systemen tegenkomt, waarvan je je afvraagt: Hoezo? Systemen die jou niet echt dienen, maar die je wel hebt in te vullen en af te vinken. En die jou doen denken: sjonge, ik ben eerder dienend aan dit systeem in plaats van andersom…
Begrijp me goed: als het helder is en goed uitlegbaar, dan wil ik best aan een aantal regels en voorwaarden voldoen. Maar als het onnavolgbaar wordt, dan wordt de rebel in mij wakker en sta ik met een vlag op de barricades. Zwaaiend als een vendelier en opstand predikend!
En nee, ik heb het nu niet over de Coronamaatregelen, Vaccinatiekeuzestress of Viruswaarheid.

Het systeem waar ik mee stoeide was dat van het NIP, het Nederlands Instituut van Psychologen. Een club waar ik overigens graag lid van ben, omdat ze staan voor de professionaliteit van mijn vak. Net als ik. En ze doen goeie dingen. Lees bijvoorbeeld dit paper voor effectief leiderschap in Coronatijd maar eens. Goud waard!

Waardoor dan toch dat gestoei? Het ging om mijn herregistratie als Arbeids- & Organisatiepsycholoog. Die herregistratie heeft uiteraard een nobel doel: het hooghouden van de kwaliteit van onze professie. En eens in de 5 jaar wordt je dan doorgemeten. Je doet dan verslag van je ontwikkeling op een heel aantal vastgelegde meetpunten.
Tuurlijk is het ook een beetje preken voor buiten de eigen NIP-parochie: het zijn van registerpsycholoog NIP is een keurmerk. Zodat mijn klanten weten dat ze te maken hebben met een aan de universiteit afgestudeerde psycholoog, die zich ook nog eens elk jaar stevig laat bijscholen, en actief participeert in intervisie en supervisie. Tsja, wie kan daar nu tegen zijn?

Eerlijk is eerlijk, ik had het zelf een beetje laten lopen. Daardoor werd het ‘ineens’ een hele berg werk: intervisieverslagen comprimeren, deze uitschrijven op een fors aantal punten, opleidingspunten op een rij zetten, mijn taak- en functieomschrijving uploaden, bewijzen dat ik als ondernemer ingeschreven sta bij de KvK en ga zo nog maar even door. De weerstand ontstond omdat ik me door dit alles afvroeg: dat weten jullie toch allang? Dit heb ik toch al eerder in ‘het systeem’ gezet? Waarom dan nu nog een keer? Waarom eigenlijk juist deze vragen en meetfactoren? Is ons vak niet meer waard?
Het belangrijkste voor mijn klanten is toch simpelweg dat ik met passie en bezieling mijn vak uitoefen?
Voelt dat systeem eigenlijk wel aan dat ik hou van mijn klanten en hun problemen? Kan ik in dat systeem eigenlijk ook invoeren hoe het mijn drive gesteld is? Om met hen resultaten te boeken die ergens over gaan? Het antwoord is: nee.

Waar vind ik de mogelijkheid om aan te geven dat het in de kern gaat over zingeving?
Over passie en bezieling? Over het voeren van echte open en waarderende gesprekken?
Over warmte en connectie waardoor teams echt gaan werken? Het antwoord is: nergens. Helaas…

Dit systeemgerichte meten en denken kom ik ook vaker tegen bij veel organisaties. Jij waarschijnlijk ook. Er is dan bijvoorbeeld een dashboard dat bepaalt of je het goed hebt gedaan als medewerker of afdeling. Een meetcoëfficiënt die aangeeft of je on- of off-target zit. Een getal dat aan het eind van het jaar bepaalt of je er een periodiek bij krijgt of niet. Ik noem het ook wel de terreur van de eiersnijder. Waarbij jij en ik onder de eiersnijder gelegd worden en als netjes gesorteerde plakjes ei op de boterham van het systeem komen te liggen. Dat maakt dat de passie en de bezieling er eerder uit gaat, dan versterkt wordt, denk en roep ik dan!
Het zijn van een collegiale collega -eentje die oprecht geïnteresseerd aan je vraagt: hoe gaat het thuis nu eigenlijk echt?- wordt simpelweg niet gezien. De vinkjes staan aan, maar je teamgenoot is na een paar maanden ineens totaal onverwachts overspannen…Mensen worden niet ziek van werken, maar wel van de manier waarop werk is georganiseerd en systemen zijn ingericht.

Dat kan en moet anders zegt de vendelier in mij! Anders ben ik geen knip voor mijn neus waard. Of ik nou wel of niet in een register sta als organisatiepsycholoog.

Hoe mooi is het dan om het boek Bezieling Werkt van Hans Wopereis te lezen. Daarin beschrijft Hans met mededogen en duidelijkheid wat mensen nodig hebben om met passie te kunnen samenwerken. Hij schrijft met veel ervaring en diep-in-de-botten-wijsheid. Niet alleen over bezieling, maar ook over krachtbronnen als kringbewustzijn, waarachtigheid en verantwoordelijkheid. Fantastisch!
Uit enthousiasme mailde ik Hans. De mailwisseling werd een telefoontje. In dit fijne gesprek ont-moeten en her-kenden we elkaar. Voelden we de beweging van zakken uit ons hoofd naar ons hart. De beweging die voor mijn gevoel nodig is om een écht Team Dat Werkt te krijgen. Volgens sommigen de langste én waardevolste reis die wij mensen hebben te maken…

En concreet? De uitwisseling met Hans leidde voor mij tot het diepgaander toepassen van die 8 bronnen. Vanuit Teams Die Werken ga ik ze in teams en organisaties inzetten.

Wil jij ook passie en bezieling als leidraad meenemen in je werk? Dat meer tot leven brengen in je team en je organisatie? Zodat je een samenwerkend systeem creëert dat jullie dient in plaats van andersom?
Neem dan even contact met me op om hier geheel vrijblijvend over door te praten. Je kunt hier rechtstreeks een belafspraak inboeken in mijn agenda.